De verbindingen die ik aanga tijdens mijn zeilreis zijn het grootste cadeau van dit avontuur. Ik voel een traan van geluk in mijn ooghoeken opkomen als ik zie wat voor mooie personen met mij aan boord zijn. Het bijzondere is dat de omstandigheden van met elkaar midden op zee zijn, naar mijn idee onze gevoelsnaren versterken. De nuances in de relaties tussen mijzelf en iedereen aan boord zijn zo zuiver. Ik merk dat ik onbewust meer oppik in iemands non-verbale communicatie of energie dan aan wal. Hoe iemand zich voelt, wat iemands intenties zijn als diegene iets deelt of zegt, wanneer een onderwerp beladen is met een emotie.
Waarschijnlijk hebben de zee, de rust en het feit dat wij met elkaar op een oppervlakte van 65 m² leven daar grote invloed op. Alsof ik meer opensta voor alles om mij heen, nu ik letterlijk in een open ruimte leef en vrijheid voor mijzelf heb gecreëerd.
Het mooiste is om te zien dat — ondanks dat de een in Canada is opgegroeid op een boerderij en thuisonderwijs heeft gekregen, en de ander in de stad in een gezamenlijke woning met twintig anderen is opgegroeid — wij allemaal onze worstelingen hebben en verlangen naar een leven vol liefde, harmonie en geluk.
Die realisatie wakkert mijn eigen stroom van liefde en geluk aan. Op sommige dagen kan ik bijvoorbeeld naar Simon of Matt kijken en volschieten van liefde, door simpelweg te zien wat voor mooie mensen zij zijn. Ik geniet ten volle van iedereen aan boord en van wat wij elkaar brengen, bewust en onbewust. Namelijk een spiegel, een lach, een traan, herkenning en inzichten. Wat voel ik mij toch rijk als mens.
