At sea

Just a short brain fart today: I never really thought about time as something I could control.

Crossing the Atlantic Ocean kind of feels like floating on a cloud, moving across a dense, hazy landscape.

Sitting on the front of the boat, with the wind at my back, gazing over the ocean swells, I see schools of flying fish surfacing the water—gliding through the wind before diving back into the sea.

De verbindingen die ik aanga tijdens mijn zeilreis zijn het grootste cadeau van dit avontuur.

I am happy to be out on the water again. I realized that my experience on land was similar to my study abroad: going to parties, chatting with locals, and spending lots of money on food and drinks. I enjoyed this lifestyle in Cape Verde, but it didn’t fulfill as it used to do.

Woorden zijn mijn kracht. Het lukt mij niet om dingen tot mezelf te houden als ik weet dat het gedeeld moet worden. Wel voel ik vaak een spanning opbouwen naarmate de nood om te delen stijgt.

Hoe huilen doet opluchten. Vandaag kwamen verdriet, irritatie en verwarring weer aan de oppervlakte. Het was even puzzelen wat ze daar precies kwamen doen, maar na een lach, een traan en een belletje met mijn moeder verscheen ook helderheid.

Eigenwaarde blijft een lastig thema. Het is iets waar wij allemaal naar verlangen, naar op zoek zijn, en waarvoor we bereid zijn ver te gaan om de bevestiging te voelen dat we waardig zijn.

Last night was an eventful night. We caught our first edible fish—a small tuna I like to call Bob. It was already dark, and for the first time, I felt like we were truly working as a team to make it all happen.

I saw a bird today.
 With a smile on my face, I watched the small black bird dance across the water’s surface. It reminded me of one of the laughs I shared with my mother before I left.