Het zijn altijd die momenten waarin mijn binnenwereld op z’n kop staat, dat ik overstroom met woorden. Wéér een jongen. Ik moet glimlachen terwijl ik dit typ — want eerlijk is eerlijk, de mannen staan toch wel een beetje centraal tijdens deze reis.
Ik ben inmiddels een week op pad met Aidan. Iemand die ik slechts twee dagen eerder ontmoette in Peru, en die nu naar Guatemala is gekomen om met mij te zijn. In het begin wist ik niet zeker of ik dat wel wilde. Zoals gewoonlijk begon ik meteen een film te schrijven in mijn hoofd over hoe het zou zijn, en of het wel bij mij zou passen. Daarbij kwamen mijn kritische stemmen om de hoek koekeloeren zoals “je kent hem niet eens” of “straks ben je niet meer aangetrokken tot hem.”
Maar ik had de plank niet verder mis kunnen slaan met die gedachtes.
Als ik met hem ben, word ik overspoeld door liefde. Liefde voor hem — maar vooral voor mezelf.
Hij is zo’n rustig, stabiel licht. Ik realiseer me hoe erg ik het gemist heb om gesprekken te voeren vanuit een diepere laag. Gesprekken waarin je voelt dat er geen oordeel is. Ik voel me volledig ontspannen.
Dit zijn de mensen die ik hoop te ontmoeten tijdens het reizen. Mensen die het leven zien, voelen en ervaren.
In verbindingen zoals deze merk ik hoe ik soms nog de neiging heb om afstand te creëren uit zelf bescherming. Maar ik zie het, en ik stuur snel bij. Daar ben ik trots op. Tegelijkertijd voel ik ook de neiging om me vast te klampen aan deze bron van liefde — om het zo lang mogelijk vast te houden. Dan begin ik weer een film te schrijven over hoe het zou zijn als wij een relatie kregen.
Maar daar gaat het niet om en dat wil ik eigenlijk ook niet. We brengen elkaar iets in deze week. Dát is de essentie.
Het vraagt verdomd veel kracht en reflectie om daarin te blijven staan. Om bewust dankbaar te zijn dat we elkaar hebben versterkt in ons zijn, ook al gaat het straks pijn doen om afscheid te nemen. Want dan ben ik weer alleen.
Durf ik mij dan volledig te laten dragen door mijn eigen liefde en volheid? Ik denk het wel. Vast wel. Ja.
